OBLATA

OBLATA

apud eosdem, panis est ad sacrificium, ut aiunt, oblatus, hostia nondum consecrata, Car. du Fresne Gloss. Solebat nempe, apud Veteres panis ac vini copia a fidelibus spontaneâ liberalitate conferri, atque ex collatitia dape S. Cena instrui. Unde oblationis, et oblatarum et sacrificii postmodum nomina. Hinc Leo IV. Pontifex Romanus de Cura Pastorali et Ratherius Veronensis in Synodica p. 261. Calicem et Oblatam rectâ cruce signate, i. e. non in circulo et varicatione digitorum, ut plurimi faciunt, sed strictis duobus digitis et pollice intus inclusô, per quod Trinitas innuitur etc. Confectas illas processu temporis ferrô calidô modicâ figurâ, et ut ait Ernulphus Roffensis, in forma nummi, probatidem Car. du Fresne ex nummis aliquot Regum Francorum primae stirpis, quos descripsit Bouteroûs. Liber Ord. S. Victoriensis MS. c. 20. Similiter hostias de frumento electo et purissimo in alba faciat (Sacrista) in loco mundissimo linteis cooperto, cui duo fratres subministrent, ne aliud quam ipsas hostias tractare cogatur: quorum unus ignem sollicite faciat, alter vero instrumentum ferreum ad coquendas hostias teneat. Ut porro Oblatae istiusmodi ex grano purissimo, ab ipsis Monachis, cum statis ceremoniis et precationibus in ferramento characterato fieri solitae sint, pluribus prosequuntur Udalricus Consuetud. Cluniac. l. 3. c. 13. et Anselmus Episcop. Havelberg. Dialogor. l. 3. c. 18. Super pectus defunctorum poni consuevisse, docet Anonymus in vita S. Cuthberti Episcopi Indisfarn. l. 4. c. 13. Postquam ergo Cuthbertus Episcopus ---- abiit in viam patrum, a navigantibus ad Insulam nostram delatus, totô corpore lavatô, capite sudariô circumdatô, oblatis super sanctum pectus positis, vestimenta sacerdotalia indutus, in sepulchro lapideo depositus est etc. Atque hinc Oblatae nomen inditum pani tenuissimo, ex farina et aqua confecto, adque ignem ferreis praelis tosto, Gallis Oblee et Oblie: quam vocem Casavon. ad Athen. l. 3. c. 25. ex Graeco Ὀβελίας, i. e. panis veru vel ferrô tostus deducit. Cuiusmodi Oblatarum, vel Obliarum meminit, Udalricus Consuetud. Cluniac. l. 1. c. 49. In Quinquagesima, quia de coetero net caseum nec ova comedimus, post vesperos ad cenam de ipsis ovis coctis in pipere habemus generate, quod totô annô amplius non contingit. ut aliquid eâ vice habeamus, praeter solum panem, et si forte sunt in premptu cruda poma vol ea quae in ferramento characterato de conspersione farinae tenui ssimae fiunt et ab hominibus Romanae linguae, Nebulae, a nostratibus appel lantur Oblatae. Monastic. Anglicanum Tom. I. p. 149. Item singulis diebus Dominicis, in Quadragesima, dimidium praebendarium frumenti de granario ad Oblatas ad cenam: et dimidium similiter in Cena Domini ad idem. Et p. 419. in crastino omnium sollennitatum, in quibus Oblatae ad cenam deferuntur, mittit Eleemosynarius singulls eorum, sacut singulis Monachis apponi solet, i. e. quatuor oblatas. In hebdomade porro Paschali, etiam in Meridie, vinum et

Oblatas dari constituisse S. Gallum, memorat Burchardus de Casibus eius c. 6. In vigilia Ascensionis Clericis Parisiensibus, praeter panes, qui Eschaudati dicti et vinum, tradit Odo de Sulliaco Episcop. Parisin. apud Car. du Fresne. Etiam in XII. praecipuis sollennitatibus, omni horâ prandii, praeter placentas,

Oblatas istiusmodi cum aliis bellariis ad cenam ministrari consuevisse, discimus ex Chron. Abbat. Gemblac. p. 534. etc. Sed et Obliae (corrupte) seu oblatae etia mnum appellantur, quae in quibusdam Ecclesiis, in Festo Pentecostes, inter Missae maioris sollennia, cum stupis ardentibus, de supremis volutionibus sparguntur in Populum. Etiam obliae dictae, oblatarum seu panum tenuissimorum praestationes, quae certis diebus fiebant Dominis a vasallis subditisque suis, quae postea in tenuem et pusillam pecuniae quantitatem evaserunt. Gallis Droit d'oublie. Idem. Vide quoque supra in voce Nebulae. Spelmanno Oblatae, sunt panes azymi, quos olim in Ecclesia offerebant Christiani εν ταῖς ἀγάπαις; quos si consecrabant, Hostiae vocabantur. Earum frequens apud Alamannos, sed in usum profanum, confectio Naogeorgius l. 4. agens de ritu celebrandi festum Ascensionis: Post haec, inquit, deicitur panis, quem barbara turba nuncupat Oblatas; cui saepe papyrus admixta imponit pueris: siniunt magnô omnia risu. Vide Spelmann. Glossar. Archaeol.